Rozdział 2. - Skarpetki

Witam, witam~! :3

Oto kolejny rozdział ^_^ Tym razem Koji bd miał swoje pięć minut xd

Ale, co ważniejsze, Soli ma dzisiaj urodziny~!

Wszystkiego najlepszego, kochana :D

~*~

           Brązowowłosy student wszedł do swojego mieszkania, po czym zdjął buty. Od razu zobaczył dziwnie rozweselony wzrok swojej siostry, domyślał się, że ma do niego jakąś sprawę.

- Hej – przywitała się. – Noc u kolejnej koleżanki? – uniosła brwi.

- A co cię to obchodzi? – sarknął, a następnie przytulił ją na przywitanie. – Rozpakowałaś się już? – poszedł dalej, do kuchni, by zrobić sobie coś do jedzenia.

- Jestem w trakcie – odparła. – Ale mam do ciebie małą prośbę – usiadła przy stole. Po prostu wiedział, że tak będzie.

- No? – westchnął.

- W piątek są urodziny Makoto – poinformowała go.

- No wiem. Co w związku z tym?

- Haru poprosił mnie, żebym mu pomogła kupić prezent. No a żeby to zrobić, trzeba jakoś ładnie zająć czymś Makoto – uśmiechnęła się do niego milutko.

- Kiedy? – jęknął. No przecież jej nie odmówi. Z trzech powodów: 1) Kobietom nie odmawia 2) Jeśli by odmówił, nasłałaby na niego Haru, a jemu tym bardziej nie powie „nie” 3) Mimo wszystko Makoto ucieszy się z takiego prezentu.

- W czwartek, nie mam wtedy zajęć – powiedziała mu, ucieszona. – Dzięki – wstała i dała mu buziaka w policzek, po czym poszła do pokoju rozpakować resztę swoich rzeczy.

* * *

            Haru bawił się w przedszkolu z kolegami klockami czy autkami, czekając aż Mashiro w końcu po niego przyjdzie. Obiecała, że będzie koło trzeciej, więc chłopiec co chwilę pytał przedszkolanki o godzinę. Na szczęście, dziewczyna się nie spóźniła – ba, przyszła pół godziny wcześniej!

            Kiedy tylko ją zobaczył, olał kolegów i szybko do niej podbiegł z wesołym uśmiechem na twarzy. Dawno mu się tak godziny w przedszkolu nie dłużyły, ale warto było!

            Jedna z jego opiekunek podeszła do nich.

- Pani Kawamura? – zapytała z lekkim uśmiechem.

- Tak – skinęła głową. – Miałam dzisiaj odebrać Haru.

- Tak, wiem, pan Yamamoto poinformował mnie o tym rano – odparła. – Mogłaby mu pani przekazać, że za dwa tygodnie odbędzie się u nas Dzień Sportu? Dałam Haru kartkę z wszystkimi potrzebnymi informacjami.

- Oczywiście – powiedziała Mashiro. – Do widzenia.

- Do widzenia – zawtórowała jej, po czym pomachała chłopczykowi, który od razu odpowiedział jej tym samym gestem.

- Jak myślisz, tata pójdzie na Dzień Sportu? – zagadnęła go, kiedy szli w stronę centrum handlowego.

- Na pewno! – odparł zdecydowanie Haru. – Zawsze przychodzi! I jego drużyna zawsze wygrywa!

- W sumie… Faktycznie, w liceum był dobry w sportach… - przypomniała sobie Mashiro. – Będę mogła przyjść popatrzeć?

- A przyjdziesz z wujkiem Kojim? – słysząc jego pytanie, na twarz dziewczyny wstąpił wesoły uśmiech. Skinęła energicznie głową. – To zrób coś, żeby nie przyszedł! – ofuknął się chłopiec.

- Co? Dlaczego?

- Bo zawsze, kiedy jest ze mną, panie przedszkolanki przestają się mną opiekować! – wydymał usta, a Mashiro westchnęła ciężko.

            Przez całą drogę rozmawiali o mega ważnych sprawach Haru – biedak, stwierdził, że w jego przedszkolu nie ma żadnych ładnych dziewczynek. Powiedział, że panie przedszkolanki są o wiele śliczniejsze i że woli starsze dziewczyny. Oczywiście, do grona tych, które lubi zalicza się także Mashiro.

- A dlaczego nie podobają ci się dziewczynki w twoim wieku? – zaciekawiła się.

- Bo mają krótkie włosy – odparł.

- To źle? – zmartwiła się trochę, bo sama zawsze swoje ścinała; długie były dla niej zbyt uciążliwe.

- Tata powiedział, że mama miała długie włosy – burknął chłopiec. Dziewczyna umilkła na chwilę. Mogła się spodziewać, że Haru będzie brakowało matki. Pewnie czuł się czasami samotny.

- Tata… mówił ci kiedyś o jakiejś innej dziewczynie niż mama? – zapytała niepewnie Mashiro. Nie powinna się wtrącać, ale trochę się martwiła o Makoto.

            Chłopiec pokręcił przecząco głową.

- Zawsze mówi tylko o mamie – burknął malec.

            Koji parę razy mówił jej przez telefon, że Makoto od tamtego czasu nie chciał nawet słyszeć o znalezieniu sobie dziewczyny – on też się o niego martwił. Oboje rozumieli, że Ayuna była dla niego ważna, ale z drugiej strony chcieli, by zrobił jakiś krok naprzód. Tak naprawdę on cały czas stoi w miejscu z twarzą zwróconą ku przeszłości. I prawdopodobnie nie zdaje sobie z tego nawet sprawy.

            Mashiro szybko zmieniła temat na jakiś przyjemniejszy. Wróciła do Dnia Sportu i poprosiła Haru, by opowiedział jej poprzedni; koniecznie chciała się dowiedzieć, jak wygrywał Makoto.

            A kiedy weszli do centrum handlowego, zaczęli się zastanawiać, co może się spodobać Yamamoto przy wielkich porcjach pysznych lodów.

- Czołg! – wypalił chłopiec. – Tacie na pewno spodoba się czołg!

- Czołg?! – przestraszyła się Mashiro. Dopiero po chwili zorientowała się, że małemu chodzi o plastikową zabawkę i odetchnęła. Już myślała, że będzie musiała mu tłumaczyć, że czołgi są niebezpieczne i nie można ich używać. – Skąd ta pewność, że mu się spodoba? – uniosła brwi, biorąc do ust trochę lodów malinowych.

- No bo tak jest zawsze, że jak mi się coś podoba, to tacie też! – zapewnił. – A jak nie będzie chciał, to może mi dać… - dodał ciszej.

- O ty mały spryciarzu! – poczochrała jego czarne włoski, powodując u niego śmiech. – A może jakieś ubranie, co?

- Skarpetki – powiedział.

- Dlaczego akurat skarpetki? – zdziwiła się.

- Bo chodzi w dziurawych – odparł obojętnie, zajadając się swoją porcją lodów. Tymczasem Mashiro zaśmiewała się ze swojego biednego kolegi do łez.

            Makoto kichnął głośno, strasząc tym kolegów z pracy. Dobrze, że nie zdmuchnął ze swojego biurka tych wszystkich papierów – że też akurat dzisiaj dostała im się papierkowa robota… Miał wyjść z Kojim na piwo, a tymczasem pewnie będzie siedział w pracy do późnego wieczora. Taki plus przynajmniej, że Mashiro chciała się zająć Haru.

            W sumie… powinien chyba zadzwonić do kumpla i powiedzieć mu, że dzisiaj raczej nie da rady urwać się z pracy wcześniej. Ale z drugiej strony… e tam, domyśli się, no przecież nie będzie czekał na niego godzinami!

            Koji siedział w barze już od pół godziny, czekając na Makoto. Obiecał sobie, że jak tylko ten debil przyjdzie, to tak go opieprzy, że będzie go przepraszał jak nigdy! W ogóle powinien już sobie iść… No ale może przyjść za chwilę…

- Dobra, jeszcze pół godziny i idę – mruknął do siebie. Miał tylko nadzieję, że nie wpadnie na żadną ze swoich dziewczyn. Jakoś tak miał każdej kobiety dość dzisiaj. Ostatnio znowu przyszła do niego jakaś koleżanka z uniwerka i zapytała, czy nie chciałby się z nią umówić. Oczywiście, powiedział jej, że już ma dziewczynę, ale ona tak nalegała, że ZNOWU nie potrafił odmówić. I w ten sposób zaczął grać na dwa fronty – wiedział, że to się nie skończy dla niego dobrze, a jednak dalej w to brnął jak idiota. Już któryś raz z rzędu. Jeśli nie nauczy się asertywności, będzie taką sierotą do końca życia.

            Nagle zauważył za szybą ciemnowłosą kobietę w towarzystwie jakiegoś kolesia. Warto dodać, że to była jego dziewczyna. I że trzymała się z innym za rękę, w ogóle go nie zauważając. Taaa… To też było do przewidzenia. Nie tylko on grał na dwa fronty w jego związkach. Nie mógł mieć pretensji, bo sam robił to samo, ale w tym wszystkim był przynajmniej jeden plus – nigdy nie umawiał się z jakąś naprawdę porządną i wierną dziewczyną, dzięki czemu nikogo aż tak nie zranił.

            Siostra mówiła, że jest totalnym debilem i że jest zdecydowanie zbyt miły, ale to nie było czasem po prostu tchórzostwo? On po prostu nie chciał odpowiedzialności, zawsze zostawiał sobie otwartą furtkę, żeby w razie czego, mieć którędy wyjść.

- Mogę się przysiąść? – usłyszał jakiś kobiecy głos.

Świetnie. Po prostu zajebiście – sarknął w myślach, po czym spojrzał na posiadaczkę owego głosu. Była to długowłosa szatynka z raczej obojętną miną. Miała na sobie luźny granatowy sweterek i minispódniczkę w kratkę, a na nogach trampki. Jej dłoń zaciskała się na pasku torby, z której wystawały jakieś pędzle.

- Ta, pewnie – westchnął. Szybko dopije to piwo i sobie pójdzie.

            Kobieta usiadła naprzeciwko niego i wyjęła z torby komórkę, kompletnie nie zwracając na niego uwagi. Co zdziwiło Kojiego, po jakimś czasie wyjęła chyba szkicownik i ołówek. Z jego punktu widzenia było to trochę niespodziewane, bo szczerze mówiąc, w życiu, by się nie domyślił, że jest jakąś artystką czy coś.

- Jeśli chcesz mi coś powiedzieć, to śmiało – odezwała się nagle, dalej kreśląc coś w swoim zaszycie.

- Co? – obudził się.

- Gapisz się na mnie. To wkurzające – spojrzała na niego groźnie swoimi ciemnymi oczami, podkreślonymi kredką, ciemnym podkładem oraz okalanymi gęstymi, czarnymi rzęsami. Aż się wzdrygnął.

- Nie, to nic – odparł, ale dalej się w nią wpatrywał, tylko wyczekując jakiegoś dziwnego ruchu, przez który miałby powód zwiewać. Bał się, że to kolejna laska chętna na stanowisko jego n-tej dziewczyny.

- Żeby było jasne, przysiadłam się do ciebie tylko i wyłącznie dlatego, że nigdzie nie było miejsc – odpowiedziała na niezadane pytanie. – Nie wyobrażaj sobie za dużo, Kawamura Koji.

- Skąd mnie znasz? – spojrzał na nią podejrzliwie. Chyba jednak się nie pomylił…

- Trudno cię nie znać. Codziennie muszę słuchać o tobie od moich koleżanek. Rzygam już tym – zerknęła na niego chłodno.

- To nie słuchaj – wzruszył ramionami. On sam też miał tego dość.

- Łatwo ci mówić – odparła. – Ciągle słyszę „Och, Koji jest taki boski! Boże, chciałabym się z nim umówić!” – udała zafascynowaną debilkę ze słodkim głosikiem. – Nie wierzę, że one naprawdę kochają się w takim facecie – prychnęła.

- „Takim”? – uniósł brwi. – To znaczy jakim?

- Bez charakteru – powiedziała natychmiastowo. – Nie masz w sobie za grosz męskości. Potrafisz się tylko ładnie uśmiechać i komplementować słodkie idiotki – walnęła prosto z mostu.

            Szybko dopił piwo i wstał ze swojego miejsca. Nie miał zamiaru dalej słuchać zdania laski, która go nawet nie znała. Niech sobie te swoje opinie wsadzi do dupy.

            Mashiro i Haru właśnie wychodzili z centrum handlowego. Na dworze już się ściemniało, ale przynajmniej mieli świetne prezenty dla Makoto. Otóż, mały da mu wspaniałe skarpetki z napisem „Najlepszy tata na świecie” (taak, to wymarzony podarunek dla taty), a ona razem z Kojim złożyli się na porządny zegarek. Powinien być zadowolony… W szczególności z tych skarpetek – no skoro chodzi w dziurawych, to na pewno mu się przydadzą!

            Dziewczyna odprowadziła chłopca do domu, ale zanim otworzyła drzwi, zakazała mówić tacie cokolwiek o jego urodzinach, prezentach, które kupili i tak dalej. Miał po prostu powiedzieć mu o Dniu Sportu i kazać wygrać.

- Dooobra – burknął Haru. Miał taką straszną ochotę powiedzieć tacie, co mu kupił na urodziny… No ale jeśli się wygada, to się nie uda i ciocia będzie na niego zła…

- No to super – poczochrała mu włosy i zadzwoniła do drzwi. Makoto otworzył je niemalże od razu. Na ich widok uśmiechnął się wesoło. – Cześć – przywitała się Mashiro. – Oddaję ci twojego pierworodnego – oznajmiła żartobliwie, równocześnie ukradkiem zerkając na jego stopy. Nie miał butów, więc była to idealna okazja do sprawdzenia, czy Haru nie mówił na serio. No ale skarpetki Makoto były raczej w dobrym stanie…

- Dziękuję za opiekę nad nim – odparł sztywno również w żartach. – Wejdziesz? – zapytał.

- Nie, muszę jeszcze trochę ogarnąć pokój i tak dalej – westchnęła. – Chociaż i tak jest nieźle. Koji jednak nie jest bałaganiarzem.

- Koji? Bałaganiarz? – Makoto parsknął śmiechem. – To już ja bym się bardziej klasyfikował do tego określenia.

- No ale to i tak facet. I mieszka sam.

- Ej! My też jesteśmy facetami i mamy czysto w domu! – oburzył się Yamamoto. – Co nie, Haru?

- Tak! – zgodził się od razu. – A jest jeszcze czyściej, jak tata polata po domu na mopie! – dodał, a Mashiro zasłoniła usta, żeby się czasem nie roześmiać. Wyobraziła sobie Makoto w stroju czarownicy i na miotle… Z cudowną mocą czyszczenia wszystkiego. Genialny obraz, ot co.

- Nie na mopie, a z mopem – westchnął ciężko, po czym spojrzał naburmuszony na koleżankę. – A ty się nie śmiej.

- Przepraszam, przepraszam, moja wina – teraz już zaśmiała się bez krępacji. – Już sobie idę. Pa – machnęła ręką i weszła do mieszkania obok.

            Zdjęła buty i zajrzała do pokoju brata, gdzie leżał załamany na łóżku i oglądał jakieś głupie talk-show. Był wyraźnie znudzony rozmową jakiejś tam gwiazdy z prowadzącym, ale kanału nie zmienił. Nie chciało mu się ruszyć ręką po pilota.

            Oczywiście, jak to u niego bywa, pokój był wręcz nienormalnie – jak na faceta – czysty. Koło łóżka miał wielki regał wypełniony po brzegi różnymi słownikami, antologiami, poematami, zbiorami wierszy i rzadziej – książkami fabularnymi. Na biurku z kolei ułożone miał mangi, które nie znalazły miejsca na jego półce. Naprzeciwko regału stała szafa, a obok niej telewizor, w który Koji aktualnie wgapiał się nieobecnym wzrokiem.

            Mashiro podeszła do ekranu i wyłączyła go, co obudziło jej brata.

- O, hej – burknął.

- Co się stało? – uniosła brwi, czekając na odpowiedź.

- Dowiedziałem się, że znowu mnie dziewczyna zdradza. Plus, jakaś laska z uczelni powiedziała, że nie mam charakteru. Ach, i Makoto mnie wystawił, i sam musiałem pić piwo. To takie smutne… Świetny dzień, nie? – sarknął. Dziewczyna westchnęła i usiadła na podłodze przed nim po turecku.

- Znowu dałeś się wykiwać jakiejś głupiej pannie? – spojrzała na niego troskliwym wzrokiem, który jednocześnie mówił: „Znowu? Serio?”.

- Mhm – burknął, chowając twarz w poduszce. – Błagam, tylko nie pytaj, czy ja zrobiłem to samo.

- A zrobiłeś? – spojrzała na niego podejrzliwie. Długo nie odpowiadał, aż w końcu zerknął na nią z miną zbitego psa. – No nie wierzę! Skoro ty w tym samym czasie umawiasz się z dwoma dziewczynami, to jak ty w ogóle możesz oczekiwać wierności od którejś z nich?! Zerwij z jedną i drugą zajmij się w końcu na poważnie. Albo zostaw obie, jeśli żadnej nie kochasz i po prostu poczekaj, aż coś do kogoś poczujesz.

- Myślisz, że sam na to nie wpadłem? – warknął. – Wbrew pozorom, nie jestem takim idiotą, za jakiego mnie bierzesz.

- To przestań zachowywać się jak idiota. Po prostu z nimi zerwij. Wiesz, że one też nie traktują tego na poważnie.

- Ale to nie jest takie proste – burknął. - Bo w pewien sposób jakieś tam pozytywne uczucia do nich żywię... Chyba.

- Co z tobą? – jęknęła. – Jesteś masochistą, czy co?

- Spadaj – usiadł na łóżku, opierając się o ścianę.

- Mówię serio, zerwij z obiema – westchnęła ponownie. – A ta laska, która ci to wygarnęła… Lubię ją – wyszczerzyła się do brata.

- Po której jesteś stronie, zdrajczyni jedna?! – walnął w nią poduszką, co szybko złapała, ale i tak wywaliła się na plecy.

- Jak możesz traktować tak swoją młodszą, kochaną siostrzyczkę, ty zbóju! – niby to się oburzyła. Ale oczywiście oddała mu pięknym za nadobne. I w ten oto sposób zaczęli się okładać całą pościelą, a potem doszły jeszcze pluszaki, które Mashiro przyniosła z pokoju. Mało brakowało, a Koji wyjąłby swoją ostateczną broń przeciwko siostrze – opasłe tomiszcze haiku, których tak nie cierpiała. Ogólnie jego siostra nie przepadała za poezją, a on akurat studiował literaturę… No cóż, w tej materii się ze sobą nie zgadzają. Ale i tak jest jego kochaną, młodszą siostrunią.

- Tatoo~ - zaczął Haru, kiedy jedli kolację. Mężczyzna spojrzał na niego pytająco. – Bo pani Mamiya dała mi takie coś – położył koło talerza taty niewielką kartkę. Makoto przeczytał całą jej zawartość i uśmiechnął się pod nosem. Dzień Sportu… To było zabawne. Tym bardziej, że jego drużyna zawsze wygrywała.

- Jak zjem, to podpiszę, okej? – uśmiechnął się.

- A pójdziesz? – zapytał gotowy przekonywać tatę, że nie pożałuje, jeśli pójdzie. Makoto zaśmiał się cicho.

- Pójdę, pójdę – poczochrał mu włoski. – O, ubrudziłeś się – malec zaczął wycierać się po całej twarzy, rozbawiając tym tatę. – Nie na czole, tylko tutaj – nachylił się nad stołem i wziął mu ryż z brody, na co chłopiec uśmiechnął się słodko. – A co dzisiaj robiliście z ciocią?

            Haru nagle zastygł w bezruchu. Ciocia kazała nie mówić niczego o prezentach dla taty… Bo inaczej się nie ucieszy.

- Rozmawialiśmy o Dragon Ballu! – wypalił. Tak, Dragon Ball był zawsze najlepszą wymówką.

- Dragon Ballu? – zdziwił się Makoto. To ona to w ogóle oglądała? Chociaż, w sumie to ona raczej częściej oglądała z nimi shouneny niż jakieś tam romansidła czy inne głupoty dla dziewczyn. – O czym dokładnie?

- O tym, czy Vegeta będzie dobry! – wyjaśnił żwawo chłopiec. Vegeta był jego ulubionym bohaterem, co nieco zaskoczyło Makoto. Spodziewał się raczej, że będzie wolał Goku skoro jest taki dobry i w ogóle walczy ze złem. A tu proszę… - No bo on jest taki fajny~! I taki silny! Tato, myślisz, że ja też mogę być sananem? – zapytał z nadzieją i podekscytowaniem. Jego tata parsknął śmiechem.

- Saiyaninem – poprawił go.

- Nieważne! Mogę?

- Czy ja wiem…? – zastanowił się teatralnie. – Jak jesteś taki mały, to z nikim byś nie wygrał!

- Vegeta też jest mały! – zaoponował Haru. – Jest najmniejszy z nich wszystkich! A jest silny i nigdy nie przegrywa!

- Ale ma mięśnie! – wyjaśnił Makoto. – A ty, jak będziesz tak mało jadł, to nigdy nie będziesz silny jak on – stwierdził. Szczerze mówiąc, to nie pamiętał Dragon Balla aż tak dobrze… Vegeta na serio zawsze wygrywał?

- Będę! – nie zgodził się.

- No ale tylko jak zjesz wszystko z talerza – uśmiechnął się nieco podstępnie. Jego syn wpatrywał się przez chwilę w znienawidzoną marchewkę i parę innych warzyw, które zostawił, po czym wziął widelec do ręki i zjadł wszystko za jednym razem. Skrzywił się momentalnie. Natomiast Makoto uśmiechnął się zwycięsko. Znowu mu się udało. Jest geniuszem.

- Teraz będę jak Vegeta? – zapytał ponownie.

- Oczywiście! – przytaknął wesoło. – Ale zanim wejdziesz w tryb Super Saiyan, może weźmiesz kąp… to znaczy, może potrenujesz z Goku i Vegetą? – zaproponował Makoto.

- Tak! To dobry pomysł – zgodził się Haru od razu. I na miejscu zaczął się rozbierać, jednak tata szybko nakierował go do łazienki, gdzie nalał mu wody do wanny. Tym razem wolał go nie zostawiać w łazience samego. Po tym, jak prawie zalał mu łazienkę, miał ciągłe obawy, że zrobi coś jeszcze gorszego, a naprawdę, wolał oszczędzić sobie dodatkowej pracy. Zresztą, zabawa z nimi figurkami Goku i Vegety było fajną sprawą. Oczywiście, Haru musiał udawać tego drugiego, jakżeby inaczej. Ale miał przy tym tak zaciętą minę i próbował mówić iście „maczowskim” głosem, że Makoto momentami nie mógł powstrzymać śmiechu. – Czemu się śmiejesz? – zapytał oburzony chłopczyk. – Tato, powinieneś się bronić! – zawołał.

- Tak, tak, przepraszam – odparł i wrócili do walki. Doznał druzgocącej porażki… Jego figurka jakimś cudem wylądowała w klozecie i musiał ją potem stamtąd wyciągać na polecenie syna.

- Aaa! Goku! – krzyknął, jakby właśnie umarł. – Tato, szybko go wyciągnij! – nakazał. – On się topi! – wydawał się być bardzo przejęty losami figurki, bo aż zakrył usta dłonią.

- Już wyciągam, spokojnie – zachichotał. – Przecież nie umrze! To Saiyanin!

- Ale może złapać przeziębienie… - burknął chłopiec, wydymając policzki.

- Jasne – westchnął Makoto i wyciągnął figurkę, po czym wrzucił ją do umywalki. – Dobra, wychodź. Zaraz leci dobranocka – stwierdził. – Wygrałeś tę walkę – dodał, przewracając oczami. Haru od razu cały wesoły wyszedł z wanny i wytarł się ręcznikiem. Chwilę potem już oglądał jakąś kreskówkę w telewizji.

~*~

Jestem ciekawa, co teraz sądzicie o Kojim xd Bo w czasie opowiadania oczywiście się zmieni, jak każdy z bohaterów... Mam nadzieję xD

Whatever xd

Liczę na komentarze + życzę miłego tygodnia wszystkim~! :3