Rozdział 9. - Wreszcie wolny!

Przepraszam, że dopiero dzisiaj, ale... To wszystko wina Tsu! Przez nią znowu zaczęłam dużo oglądać Kingdoma (polecam, tak btw.) XDD ...Chociaż... to jest tak zajebiste, że no... Nie no, jednak ją kocham ♥ xD

No, w każdym razie, zapraszam do czytania ^^

~*~

Koji szedł sobie przez korytarz z wyszczerzoną mordą. Cały emanował szczęściem, co wielu ludzi po prostu przeraziło. Co się z nim stało?

Oczywiście, cieszył się, że w końcu jest wolny, a co! Teraz nie musi już wydawać kasy na żadne prezenty – wszystko idzie do niego! I dlatego dzisiaj postanowił pójść z Makoto na piwo. Haru podrzuci się Mashiro (na pewno się ucieszy) i wszystko będzie spoko.

Ale był też inny powód jego szczęścia, mianowicie – dzisiaj po raz ostatni idzie spotkać się z tą wiedźmą. Jak on czekał na ten chwalebny dzień! Teraz to już w ogóle będzie wolny. Och, życie jest piękne. I na jego cześć poczyta sobie jakiś zajebisty poemat. Tak, to dobry pomysł. 

Wszystkie wykłady – nawet historia – minęły mu niesamowicie szybko i nim się obejrzał, siedział przed Akane. Wyczekiwał już tylko momentu, w którym wstanie i powie, że to już koniec. Najpiękniejszy moment w jego życiu nastanie już za parę chwil, już tak niewiele dzieliło go od wolności!

Zerknął na Akane, czego ona w ogóle nie zauważyła. Była zbyt wpatrzona w obraz, który już za chwilę miał być skończony, jakby Koji w ogóle nie istniał. No przynajmniej się nie odzywała. Bo nawet jeśli w jakiś sposób mu się spodobała, to dalej jej nie lubił. Fakt, że była ładna, ale to nie oznaczało, że zmienił zdanie o jej wrednym charakterku czy coś. Jest o wiele więcej fajniejszych dziewczyn na tym świecie.

- Jeśli myślisz, że skończę niedługo, to cię zawiodę – odezwała się nagle Hayasaki. – Jeszcze godzinka-dwie – dalej nawet na niego nie spojrzała.

- No ty chyba żartujesz! – wydarł się zrozpaczony.

- Ani trochę – pokręciła głową. – Sztuka wymaga czasu.

- Spadaj z tymi górnolotnym tekstami. Wiem, co to jest sztuka – warknął.

- Och, serio? – spojrzała na niego kpiąco. – Nie wyglądasz na takiego, co cokolwiek wie.

- Ha-ha-ha, bardzo śmieszne, normalnie pękam ze śmiechu – prychnął, krzyżując ręce na piersi. – Widocznie nie jesteś aż tak inteligentna, jak myślisz, skoro nie wiesz, że literatura to też sztuka.

- Ależ ja to wiem – skinęła głową. – Nie powiedziałam, że literatura nie jest formą sztuki. Powiedziałam, że ty nie wiesz, co to sztuka. To różnica – uśmiechnęła się złośliwie pod nosem. – Tak więc chyba jednak jestem aż tak inteligentna, jak myślę.

Koji prychnął pod nosem. A niech se gada! On jest wspaniały, inteligentny, wrażliwy na sztukę i w ogóle taki zajebisty! Ona tego po prostu nie może pojąć! Jest zbyt onieśmielona jego geniuszem! Zazdrości mu!

Nagle po pomieszczeniu rozbrzmiała jakaś piosenka, którą Koji od razu poznał. Siostra się dobija.

- No? – odebrał telefon, olewając Akane.

- No cześć. Dzwoniłeś od mnie wcześniej.

- Dzwoniłem – skinął głową. – Bo wiesz, chciałbym wyjść dzisiaj z Makoto na piwo, a Haru nie ma z kim zostać… 

- Aaach, rozumiem – zaśmiała się dziewczyna. – Chcesz, żebym się nim zajęła.

- Otóż to. Więc?

- Bim-bim-bęc – zażartowała złośliwie. – Jesteś na literaturze, a nie wiesz, że nie zaczyna się zdania od „więc”?

- Co wy dzisiaj macie z tym udowadnianiem mi głupoty?! – warknął do telefonu.

- Och, jest ktoś jeszcze?

- Ano jest – burknął. – Pewna superwkurzająca panna, której nie chciałbym nigdy w życiu spotkać – powiedział głośniej niż normalnie

- Pozdrów ją i przekaż, że jest mą bratnią duszą – odparła rozbawiona Mashiro.

- Nie powiem! – wydarł się do słuchawki. – No to co? Zostaniesz z Haru?

- Zostanę, zostanę – zgodziła się. – Ale przed tym pomożesz mi z czymś ważnym.

- Okej – uśmiechnął się. – To na razie. 

- Ej! A co z wyrazami podziękowania? – burknęła niezadowolona.

- Kocham cię i dziękuję całym sercem. Bywaj i niechaj ci los sprzyja! – powiedział dumnym głosem, na co jego rozmówczyni roześmiała się wesoło.

- No, i tak ma być! – powiedziała, po czym się rozłączyła. Natomiast Koji z uśmiechem schował komórkę do kieszeni. 

- Co, kolejną masz pannę? – prychnęła Akane.

- Nie. Moja kochana siostrzyczka – wystawił jej język. 

- Biedna dziewczyna – mruknęła Hayasaki. – Mieć za brata takiego debila…

- Oj, siedź cicho – burknął.

Po jakiejś pół godzinie nareszcie skończyli. Koji od razu chciał wyjść, ale właściwie wypadałoby zobaczyć finalną wersję obrazu, w którym on sam występuje… Nawet jeśli oznacza to te parę minut więcej w towarzystwie Akane. 

Ani trochę nie żałował, że został. Taki obraz naprawdę warto zobaczyć – jeśli ona nie wygra, to Koji nie wiedział, kto tego dokona. Nie wszystko było dokładnie, jak w tym pokoju, Akane puściła trochę wodze swojej wyobraźni, ale nie przesadziła i stworzyła coś niemalże genialnego. Koji nie miał już wątpliwości co do tego, że ona naprawdę ma talent i nie bez powodu studiuje na Akademii Sztuk Pięknych. 

Na obrazie dominowały żywe, ciepłe kolory, które jednak nie gryzły się ze sobą, a tylko wzajemnie dopełniały, tworząc coś na wzór nieco abstrakcyjnego tła. Postać Kojiego z kolei była nieco bardziej pastelowa, ale nie to zwracało uwagę. Jego uśmiech był tym, co przykuwało wzrok. Delikatny, rozmarzony, wesoły. Aż samemu chciało się uśmiechać.

- Ja na serio tak się uśmiecham? – zapytał, niedowierzając. 

- Oczywiście, że nie – prychnęła Akane. – Dodałam ci parę dobrych cech – stwierdziła.

- No tak – burknął nieco urażony. Mogłaby być delikatniejsza.

Właściwie to czasami miał fajną minę i faktycznie wyglądał przystojnie. Zastanawiało ją, o czym wtedy myślał. 

- A jaki jest prawdziwy temat? – zagadnął ją, w dalszym ciągu wpatrując się w malunek.

- „Marzenia” – odparła. 

- Pasuje – uśmiechnął się lekko. – Można by napisać do tego ciekawą interpretację – pomyślał na głos.

- Co? – zaśmiała się zdziwiona.

- A, sorry, zboczenie zawodowe – opamiętał się. – Chociaż… Jeśli wygrasz ten konkurs, to być może akurat ja będę pisał o tym artykuł – wyszczerzył się.

- W życiu na to nie pozwolę – prychnęła. – Nie dam ci tego spieprzyć.

- Jestem jednym z najlepszych w redakcji – uświadomił ją. 

- A potwierdzi to ktoś, kto nie jest kobietą albo gejem? – uśmiechnęła się do niego złośliwie.

- Wyobraź sobie, że nasza redakcja składa się większości z hetero facetów – odparł. – Możesz pytać, kogo chcesz – wystawił jej język. – Ach, no i jeśli faktycznie wygrasz w tym konkursie, żądam należnego powiadomienia i udziału w zyskach – zapowiedział.

- No chyba nie. Ty tylko siedziałeś.

- I przy okazji marnowałem czas, który mogłem spożytkować na, na przykład, pomaganie biednym i cierpiącym – uśmiechnął się nadzwyaczaj przyjaźnie. – To jak będzie? – uniósł brwi.

- Nie – odparła dobitnie. – Mogę ci za to co najwyżej kolację postawić.

- Och~ Zapraszasz mnie na randkę? – prychnął.

- No co ty. Sam tę kolację zjesz.

- Właściwie to mi to na rękę. Lepsze to niż spędzanie kolejnych chwil z tobą.

- Pierwszy raz w życiu się z tobą zgodzę.

- I dlatego nie będę już marnował życia przy tobie. Z Bogiem. Obyśmy się już nigdy nie spotkali – machnął ręką z pomieszczenia, zostawiając Akane samą.

- No lepiej, żebyśmy się jednak spotkali – mruknęła. Bo jeśli nie, to będzie to znaczyło, że nie wygrała konkursu…

Koji wrócił do domu koło siedemnastej, bo posiedział jeszcze trochę w bibliotece uniwersyteckiej – największą zaletą jego szkoły było to, że mieli ogromną, świetnie zaopatrzoną bibliotekę. Mógł w niej siedzieć długimi godzinami, a i tak byłoby mu mało. To jest takie piękne miejsce… Szkoda, że w niej nie mieszka.

Wszedł do mieszkania i niemalże od razu napotkał zdesperowany wzrok swojej siostry. No właśnie… Ona chciała od niego pomocy w jakiejś sprawie.

- Już, chwila. Daj mi tylko coś zjeść – parsknął śmiechem i poszedł do kuchni. W lodówce właściwie nic już nie mieli, przydałoby się zrobić zakupy.

…E tam, Mashiro pójdzie.

Na ladzie leżały dwie bułki, w które Koji zaczął wpatrywać się uporczywie. No to ma problem…

- Co jest? – zapytała Mashiro, siedząca przy stole.

- Słuchaj, potrzebuję rady – odezwał się poważnym głosem. Dziewczyna spojrzała na niego pytająco. – Która bułka jest lepsza? – nagle się odwrócił, trzymając pieczywo w rękach.

- Hmm… To faktycznie trudny wybór – zastanowiła się. – Z jednej strony średniej wielkości, chrupiąca bułeczka, ale zapewne z powietrzem w środku, a  z drugiej – większa, ale już mniej apetycznie wyglądająca bułka… - zastanowiła się na głos.

- No właśnie! Dlatego właśnie te wybory są takie okrutne – jęknął. – Tą pierwszą się pewnie nie najem, ale wygląda tak apetycznie…

- Druga z kolei na pewno ma w sobie więcej wartości odżywczych – przytaknęła mu Mashiro.

- I co ja mam zrobić?

- W wypadku takich tragedii, większych od problemów Romea i Julii, rozwiązanie jest tylko jedno! – spojrzała na niego poważnie. – Zjedz je obie! – stwierdziła.

- Mashiro! Toż to genialny pomysł! Idealne wyjście z tej pozornie beznadziejnej sytuacji! – odparł Koji. – Teraz będę się do ciebie zwracał z takimi problemami codziennie! – zapowiedział.

W odpowiedzi Mashiro roześmiała się wesoło, a po chwili Koji do niej dołączył. Oboje uwielbiali te ich rozmowy – no chyba każde rodzeństwo miało takie swoje dziwactwa… CHYBA. Oni akurat tych dziwactw mieli jeszcze trochę w zanadrzu, ale nikt o tym nie wiedział. Musieli przecież przynajmniej grać normalnych…

- No dobra. To teraz poradź mi, z czym mam je zjeść – powiedział Koji, kiedy już trochę się uspokoił. 

- Polecam ser żółty i szynkę. Tylko to zostało w lodówce – odparła. – Trzeba zajść do sklepu.

- No wiem. W tym tygodniu twoja kolej – uświadomił ją Koji, zamykając tyłkiem drzwi od lodówki.

- Od kiedy mamy kolejki w robieniu zakupów? – uniosła brwi.

- Od teraz – mruknął, przygotowując sobie kanapki. – No, w każdym razie, w czym takim mam ci pomóc? – usiadł przed nią i wziął się za konsumowanie jedzenia.

- No bo… - odwróciła wzrok. – Zakochałam się.

Koji przez chwilę zamarł, zapominając nawet o oddychaniu.

- Nie gadaj! – odezwał się w końcu zdziwiony. – W kim?

- No tu jest właśnie problem… - przygryzła wargę, a Koji zmarszczył brwi. – Bo zakochałam się… yyy… no wiesz… - jąkała się.

- Właśnie nie wiem – uśmiechnął się pobłażliwie, odkładając na chwilę kanapkę. – Kto to jest? – spojrzał na nią, opierając głowę o rękę. – No dalej! Wstydzisz się powiedzieć to mi?

- Ale nie zemdlej. Ani się nie śmiej!

- Spoko – wyszczerzył się. – No to kto ci się tak spodobał? 

- Makoto – burknęła cicho, odwracając głowę. 

Kojiemu dosłownie szczęka opadła. Chyba zabije Makoto… Bo, jak zna tę ciotę, pewnie w tych sprawach potrzebne mu są jakieś ostre okulary. Że też tacy idioci chodzą po tym świecie.

- Jezusmariajózef – jęknął. – Tego się nie spodziewałem.

- No co ty – odparła.

- Ale serio? – spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Makoto? Ten Makoto?

- Nom.

- Co się dzieje z tym światem – westchnął. 

- Och, spadaj – burknęła.

- No ale dobra – zmienił temat, na powrót biorąc się za jedzenie bułek. – Jak ja mam ci pomóc?

- No pogadaj z nim jakoś. On jest kompletnie ślepy! – jęknęła. – I nie mów mi nic o tym, że on dalej kocha Ayunę. Ja o tym doskonalę wiem.

- Nie zamierzałem ci o tym nawet wspominać – uśmiechnął się. – Ayuna jest dla niego ważna, ale to nie znaczy, że już nigdy nikogo tak nie pokocha. On też jest człowiekiem, a uczucia ludzkie ciągle się zmieniają. I nawet jeśli tak bardzo ją kochał, prawda jest taka, że powoli to uczucie blednie. Smutne, ale prawdziwe.

- Łał, nie spodziewałam się usłyszeć od ciebie takich mądrych słów – mruknęła zdziwiona.

- Wal się! – warknął, na co dziewczyna zachichotała cicho. – W każdym razie, pogadam z nim, spróbuję coś z niego wyciągnąć, ale cudów się nie spodziewaj. To mimo wszystko debil.

- Tak myślałam – westchnęła. – Dzięki – uśmiechnęła się lekko.

- Ależ nie ma za co – mrugnął do niej. Następnie zaczął się z niej nabijać, że w ogóle nie ma gustu co do facetów, a Mashiro w odwecie ukradła mu jedną bułkę. A niech głoduje za te swoje głupie żarty! Niech nawet z głodu umrze! Ona mu nie pomoże!

Około dziewiętnastej Koji wyszedł z Makoto, zostawiając siostrę z Haru.

- Kolację już jadł, więc nie musisz mu nic robić – poinformował ją Yamamoto. – Jak będzie niegrzeczny czy coś, to zagroź mu, że skonfiskuję figurki z DragonBalla, zawsze działa – wyszczerzył się, po czym sprawdził, czy jego syn aby nie słucha.

- Haru zawsze jest grzeczny, nie ma czym się martwić – uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Oj, zdziwiłabyś się – zaśmiał się. – Jakby coś się działo, to dzwoń,

- Stary, my idziemy tylko na piwo parę przecznic dalej. Nie zachowuj się, jakbyśmy się wybierali na wyprawę dookoła świata! – jęknął.

- Cicho siedź! Nie masz dziecka, to nie rozumiesz – fuknął na niego.

- Jasne, jasne – przewrócił oczami. – Chodź już, bo nigdy nie wyjdziemy. Na razie! – machnął do siostry i mrugnął do niej ukradkiem, kiedy zamykała drzwi. A gdy już ich nie mogła zobaczyć, trzepnął kumpla po łbie.

- Za co to było?! – wrzasnął.

- A tak jakoś mnie wkurzyłeś – odpowiedział spokojnie, ale Makoto tak tego nie zostawił i oczywiście odpłacił mu się z nawiązką. No cóż, kiedy Haru z nim nie ma, zachowuje się trochę mniej dojrzale. 

Usiedli przy jednym ze stolików w barze i poczekali, aż kelnerka do nich podejdzie. Nie było zbyt wielkiego ruchu, więc nastąpiło to stosunkowo szybko. Obaj zamówili po piwie i zaczęli gadać. Najpierw o jakichś bzdetach, a później Koji zszedł zręcznie na temat Mashiro, tak że Makoto nawet się nie zorientował, kiedy zaczęli o niej mówić.

- Jej zdjęcia są świetne! Serio ma talent – pochwalił ją.

- Spoko, ja to wiem – skinął głową. – A tak ogólnie, to co o niej myślisz?

- Jak to: co? No jest fajna – Makoto nie zrozumiał pytania.

- Nie o to pytam – Koji klepnął się w czoło. Co za sierota. – Lubisz ją?

- No raczej – mruknął biorąc łyk z kufla. – Nie rozmawiam z ludźmi, których nie lubię. Poza Ciotoyoshim – dodał.

- On jest w ogóle wyjątkiem od wszelkich reguł. W tym od reguł płci – zgodził się z nim. – Ale mniejsza o plebs. Gadamy o Mashiro.

- No. Jest spoko.

- A wygląd? Podoba ci się?

- Co cię wzięło na takie pytania? – Makoto ściągnął brwi. 

- No co, nie mogę już wiedzieć, co inni faceci myślą o mojej kochanej siostrzyczce?

- Dobra, czaję – zaśmiał się. – Jest ładna. Nawet bardzo.

Koji uśmiechnął się do siebie podstępnie. 

- Okej. Czyli widziałbyś ją jako potencjalną dziewczynę?

- Co. – Makoto spojrzał na niego tępo. – Jaką dziewczynę? Ty się słyszysz w ogóle?

- No serio pytam. Hipotetycznie rzecz biorąc, oczywiście.

- Nie no, jest ładna, miła i tak dalej, ale nigdy się nie zastanawiałem, czy mogłaby być moją dziewczyną… - mruknął.

- Czyli jednak… - westchnął. – Stary, jesteś debilem do kwadratu – oznajmił kumplowi z cierpiętniczą miną.

- Niby czemu?!

- Bo ja tak mówię! 

- Powinieneś się cieszyć, że ci siostry nie chcę uprowadzić, a nie! – obruszył się jego haniebną postawą.

- A co, zastanawiałeś się nad tym? – uniósł brwi, patrząc na niego z łobuzerskim uśmiechem.

- Jasne. Myślę o takiej opcji za każdym razem, kiedy spotykam piękną kobietę – odparł żartobliwie Makoto.

- O ty hultaju!

- O tak. Jestem taki okropny i taki zły. Na stos ze mną.

- Jutro z rana pójdę do księdza. Spodziewaj się egzorcysty w godzinach wieczornych. On wypędzi z ciebie siły nieczyste.

- Wyczekuję tego z niecierpliwością – przytaknął ze śmiechem Makoto.

Tak mniej więcej wyglądały ich rozmowy, kiedy trochę już wypili.

- A, co do Mashiro jeszcze – zagadnął Yamamoto.

- No? – Koji poderwał głowę do góry.

- Co mógłbym jej kupić jako prezent? – zapytał. – Co ona lubi?

- Prezent? Z jakiej okazji?

- Jako podziękowanie za te zdjęcia. Nie chciała pieniędzy, to zapłacę jej w inny sposób. Ale potrzebuję do tego twojej rady, żeby trafić z tym prezentem.

- Rozumiem, rozumiem – kiwnął głową. – Kup jej jakąś biżuterię. Najlepiej bransoletkę albo naszyjnik.

- Okej – odparł. – Ale i tak pójdziesz ze mną. Nie znam się na tym.

- No ja też nie! – obruszył się.

- Ale ty lubisz chodzić na zakupy.

- No i co – burknął.

- Jezu, no po prostu mi pomóż! – przewrócił oczami.

- Dobra… - wziął do ręki kufel.

~*~

Rozdział jakiś wybitny nie jest, ale fajnie mi się go pisało xD

Nadmienię, że akcja z bułkami jest na faktach xDD Inspirowane moimi rozmowami z siostrą ♥ xD

Liczę na komentarze~! :3